Tuesday, November 5, 2013

One of My Saturdays

March 5, 2011

Alarm clock rang when it was time to start my meaningful Saturday. I checked the clock again. It was 5:45AM Saturday early morning. I was lying on the bed for a while and telling myself so hard to prepare for the activity I signed up for today. I, physically, went to the bathroom to wake me up completely as my mind is still on the bed. My mind started totally wake up after showering for about 15 minutes. When the clock turned to 6:45, my steps were leading to High Point Community Services Association at Lorong 23, Geylang.

Highpoint Community Services Association is involved in the daily packing of about 1000 food packets for the needy people. This activity starts at 6:30AM whereby the vegetables will be delivered and cooking. We, volunteers, are needed to help packing in order to be ready to deliver at 10AM.

I have been doing those kinds of volunteer activities from October 2010. Of course, I am happy for what I am doing for those people in need. But yet I could not find any activity I am interested in most till this morning. When I got to HCSA, everyone was doing their respective duty. There were also other people from other organizations. Although I was a little bit late, my volunteer leader, Shu Yan, told me to join one of the groups who were helping packing. I went down to that group and helped packing.
Our group got Six people including me. One was for putting rice into the packets, two were for putting curry, one was to cover up the packet, one was to tie those packets with rubber buns [that was me ;) ], and another one was arranging the packets into one baskets. I did not even notice how many packets we had made until Uncle came and told us that we still needed to make 50 packs. I thought we just needed 50 more food packets. After making those 50 packets, I pushed that basket to the place where it was supposed to be. Uncle came to us pushing another blank baskets and said we need 50 more packets. Haha..We did that one too and we had to do other ones too.

I got a lot of pressure while I was packing because we had to finish packing at 10AM. Some cars came to the place where we were packing at 10AM and we also had already finished packing. I noticed and told myself that I did something difference today for needy people as the cars were going from HSCA to those needy people in order to distribute the food packets we had made.

Now, I am still delightful for what I have done today. Even though I did other activities on other days, this activity is the one I enjoy most. I was going back home thinking what I did not only for those needy people, also for myself. I feel much more than please than ever. Finally, I found the one I enjoy most. I decided to join that activity for other weeks on my way back to home and gonna start my meaningful Saturday. ;)

I share my love, happiness, and delight-fulness with you guys
With love,
Claire Chan Myae

Read More...

Monday, January 5, 2009

ငါ၏ငွက္ငယ္

ေလာကဓံေလျပင္း တုိက္ခတ္ဆင္းလို႔
ၿပိဳကြဲအိပ္မက္ ေတြ႔ႀကံဳေနလည္း
မုန္တိုင္းမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ကာတဲြလ်က္
ျပန္သန္းခဲ့သည္။
ထိုငွက္ငယ္သည္။
ငါ၏စိတ္တည္း။


လမ္းတို႔ေပ်ာက္ကာ ၾကင္သူမရွိ
အထီးက်န္ဘိလည္း
တစ္ေကာင္တည္းအားတင္း
ဒုန္းစိုင္းနင္း၍
ျပန္သန္းေနမည္ ငါ၏ငွက္သည္။

ခရီးေ၀းလည္း မေမာပန္းညား
ဘ၀ဆိုသည့္ လိႈင္းၾကမ္းတံပိုးအား ငါေဖာက္ထိုးလို႔
ျပန္သန္းအံုးမည္။
ငါယံုၾကည္ရာ ထိုအိပ္မက္မ်ား ရွိရာဆီသို႔...

ခ်မ္းခ်မး္

Read More...

Monday, July 7, 2008

Do it anyway :)

People are often unreasonable, illogical, and self centred;
Forgive them anyway

If you are kind, people may accuse you of selfish, ulterior motives;
Be kind anyway

If you are successful, you will win some false friends, and some true enemies;
Succeed anyway

If you are honest and frank, people may cheat you;
Be honest and frank anyway

What you spend years building, someone could destroy overnight;
Build anyway

If you find serenity and happiness, they may be jealous;
Be happy anyway

The good you do today, people will often forget tomorrow;
Do good anyway

Give the world the best you have, it may never be enough;
Give the world the best you've got anyway

You see, in the final analysis, it is between you and your god;
It was never between you and them anyway

Mother Tresa

Read More...

Sunday, June 15, 2008

ထာ၀ရ အေဖာ္မြန္

ေလာကဓံရယ္
ဘယ္သူကမ်ား မာယာေတြ
ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ပါရဲ့

ဟန္ေဆာင္မႈအလ်ဥ္းမရွိ
ရိုးသားျခင္းအတိဖုန္းႏႊမ္းခဲ့တဲ့
ငါ႔မ်က္၀န္းေတြေတာင္
မုသားေတြနဲ႔ျပည့္ႏွပ္လို႔...

တည္ၿမဲျခင္းမရွိတဲ့
ေလာကနိယာမေတြၾကား
ငါရွင္သန္ပါမ်ားေတာ့လည္း
ဘယ္ေလာက္ဆံုး႐ံႈးပါေစ
ငါ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ၿပံဳးေနတက္ခဲ့ၿပီ...

ဘ၀နဲ႔ခ်စ္ျခင္း
လြန္ဆဲြခ်ိန္တိုင္း
ေၾကမြခဲ့တဲ့ငါ႔ႏွလံုးသားကိုလဲ
ငါကိုယ္တိုင္ေျမၿမဳပ္လို႔
တစ္ဖန္ျပန္အသက္သြင္းဖို႔
မႀကိဳးစားေတာ့ပါဘူး...

စိတ္ကူးနဲ႔လက္ေတြ႕
ေ၀းကြားလြန္းလွတဲ့ ငါ႔ကမာၻထဲ
ေလာကဓံရယ္...
အတိတ္ေတြကိုအံတု
အနာဂတ္ဆိုတဲ့အရာကိုစိန္ေခၚရဲတဲ့
လက္ရွိပစၥဳပန္ကိုသာ
တစ္ခုတည္းေသာ အေဖာ္မြန္ေကာင္းအျဖစ္
ထာ၀ရႏွင္းအပ္ေပးပါ...

ခ်မ္းခ်မ္း

Read More...

Thursday, April 17, 2008

ျမန္မာ့တို႔၏ခ်စ္စရာ့ရိုးရာ (သို႔) သႀကၤန္

ေႏြဦးခ်ိန္ခါ
တစ္ေၾကာ့ျပန္ကာ
ေရာက္လာေလေတာ့
ရြက္ေဟာင္းေၾကြလို႔
ရြက္သစ္ေ၀ဆာ
ဤတန္ခူးသည္သာ
ျမန္မာတို႔၏ခ်စ္စရာ့အခ်ိန္အခါ...။

ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔
ႏွစ္သစ္ႀကိဳဆို
ဦးဦးကိုကို
ေဒၚေဒၚမမ
ကေလးပါမက်န္
အကုန္ေပ်ာ္ၾက
ဤသႀကၤန္ကား
ျမန္မာတို႔၏ အႏိႈင္းမဲ့အလွ...။


၀မ္းသာပီတိ
ဂြမ္းဆီထိႏွယ္
ရဲရဲ၀င့္၀င့္
ပြင့္လာကုန္သည့္
ေရႊ၀ါေရာင္သန္း
ဤပိေတာက္ပန္းလဲ
ငါတို႔ႏွင့္အတူ
ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲ
ဤအတာပဲြ...။

ဤတန္ခူး
ဤပိေတာက္
ဤအတာရယ္
သံုးေရာင္စီျခယ္
လွႏိုင္ပါေပ့
လွပါေပ့
ျမန္မာတို႔၏ဓေလ့...။

ညစ္ေထးဤစိတ္
အတာေရျဖင့္
ေဆးေၾကာစင္ၾကယ္
သတၱ၀ါအမ်ား
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး
ခ်မ္းသာစြာျဖင့္
မဂၤလာအေပါင္းခေညာင္းေစေသာ
ႏွစ္သစ္ကိုသာပိုင္ဆိုင္ေစေၾကာင္း
ဤေနရာမွဆုမြန္ေကာင္း
ေတာင္းဆုေျခြပါ၏...။

မွတ္ခ်က္။ ။ သထံုအရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ) ဆရာေတာ္၏ ျမစိမ္းေက်ာင္းတိုက္၌ သႀကၤန္တြင္းတရားစခန္း၀င္စဥ္ ေရးခဲ့ေသာကဗ်ာေလးျဖစ္ပါသည္။

Read More...

Wednesday, March 19, 2008

အေပအေတ ကေလကေခ်ေန႔မ်ား မွ ႐ုန္းထြက္ျခင္း

မိုးလင္းၿပီဆို အလုပ္သြားၿပီ ဒါကလည္း လူၾကားေကာင္း႐ံုပါ။ အလုပ္မွာက အင္တနက္ရတယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ ခ်မ္းခ်မ္းတို႔စိတ္ႀကိဳက္ေပါ့၊ စိတ္ႀကိဳက္ဆိုလို႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ ဖက္၊ ေလ့လာစရာရွိတာေတြ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာ ေနတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ GTalk ေလး၀င္လိုက္၊ blog ေလးလုပ္ လိုက္နဲ႔ေလ။ အဲ အတန္းတက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေတာ့ အေျပးအလႊား အတန္းသြားတက္တာေပါ့၊ ဒါလဲ အထင္ႀကီး စရာ မရွိပါဘူး။ ဆရာသင္သမွ် လိုက္မွတ္၊ ဆရာေမးရင္ သိသလိုလို မသိသလိုလိုနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျဖလိုက္၊ အတန္း ၿပီးရင္ေရာ အေရးပါတာဘာလုပ္လဲလို႔ေမးၾကည့္၊ ကြ်န္မခ်မ္းခ်မ္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ပါ တယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ ကြ်န္မအေလလိုက္ၿပီး ကေလကေခ် လုပ္ေနတာ၊ အေရးမပါတဲ့ဟာေတြကို အရာေပးပါမ်ားေန ၿပီ။

စိတ္႐ႈပ္တာပါလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာေတြကို ဆင္ေျခတရားကင္းမဲ့စြာ လုပ္ေနတဲ့ရက္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ စိတ္႐ႈပ္လို႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတယ္။ လုပ္လိုက္လို႔ ပိုစိတ္႐ႈပ္ရ တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒီသံသရာထဲ ကြ်န္မလည္ေနတယ္။

70-300 ေျဖရမယ္။ BCIS စာေမးပဲြက ဇြန္၁ရက္ေန႔ အဲဒီအတြက္စာေတြလဲမရေသးဘူး၊ ကြ်န္မအခုတစ္ေလာ အေလေတာ္ေတာ္လိုက္ေနပါတယ္။ လုပ္လက္စ Project ကလည္း မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီၾကားထဲ ဒီဇင္ဘာမွာ တင္ရမယ့္ Project အတြက္ Proposal တင္ရေတာ့မယ္။ ဟင္ၾကည့္စမ္း ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိေနတာ ေတာင္ အေလလိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ ကြ်န္မမွာေတာ္ေတာ္ေပါေနတယ္။ ေသခ်ာတယ္၊ ဒီအတိုင္းသာဆက္သြားရင္ Doggy ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ သံုးသပ္ မိတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ BCIS က သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းလွန္းဆက္ၿပီး၊ ခ်မ္းခ်မ္းေရ Proposal ကဘယ္လို၊ စာေမးပဲြက ဘယ္ေတာ့ဆိုၿပီး ေျပာခါမွ ကြ်န္မ အေပအေတ ျဖစ္ေနမွန္း သံုးသပ္မိတာပါ။

အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မေတာင္းပန္ခ်င္တာ Post အသစ္ေတြ ခဏ ခဏ တင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ လာလည္ ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဂ႐ုမစိုက္သလို ျဖစ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ Blog ႐ိုးကိုးေပါက္လည္း သြားႏိုင္ ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဇြန္စာေမးပဲြ ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ကြ်န္မ blog ကိုျပန္ဂ႐ုစိုက္မွာမို႔ လစ္ဟင္းသြားခဲ့တာေလး မ်ား ရွိရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ လို႔....

chanchan <3


Read More...

Saturday, March 15, 2008

အိပ္မက္မ်ား၏ေစလိုရာ အပိုင္း(၁)

မ်က္လံုးေတြဖ်က္ခနဲပြင့္လာတယ္။ အိမ္မက္ေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးလာတာလားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကို ျပန္ေမး ၾကည့္တယ္။ ဘာေတြမက္လိုက္မွန္းေတာင္မသိလိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံ ကိုျပန္ၾကားေနရတုန္းပဲ.နာရီ၁ခ်က္ထိုးသံၾကား လိုက္ရတယ္။ ၾကားေနက် ဆိုေပမယ့္ ဒီညအတြက္ေတာ့ အရမ္း ေျခာက္ျခား ေနသလိုပဲ။ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေရတြက္ရင္း အိပ္လို႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ သြားၿပီျပန္အိပ္လို႔ မရ ေတာ့ဘူး။ ညေနစာလည္း မစားထားေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာဟာေနသလိုပဲ။ စားခ်င္စိတ္ကေတာ့ မရွိဘူး။ ေရတစ္ခြက္ ထေသာက္ လိုက္တယ္။ မ်က္လံုးေတြအိမ္အျပင္ဘက္ လသာေဆာင္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ၾကည့္စမ္းလသာေန တာပဲ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက လသာတာကို ကြ်န္မအရမ္း ႏွစ္သက္မိတယ္။ လမင္းႀကီးရဲ့အလင္းေရာင္ ေၾကာင့္ ညဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အရာေတြကို ၾကည့္ရတာ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဘာကိုၾကည္ႏူးမွန္းမသိ ၾကည္ႏူးမိ တယ္။ လသာရင္ၾကည္ႏူးတက္တဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေျခလွမ္းေတြ လသာေဆာင္ဘက္ဦးတည္သြားတယ္။


လန္႔ႏိုးလာ ကတည္းက ဘာကိုေၾကာက္မွန္းမသိကြ်န္မေၾကာက္လန္႔ေနတာ ခု ခ်ိန္ထိပဲ။ လွန္းထားတဲ့ အ၀တ္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က လက္ယက္လွန္းေခၚ ေနသ လိုပဲ။ အဆင္မေျပ ျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္မအေတြးထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မ ေခါင္းေတြ အရမ္း႐ႈပ္လာတယ္။ အဲေလာက္ထိ စိတ္႐ႈပ္မႈကို ကြ်န္မခံႏိုင္ေရ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မလုပ္သမွ် အရာ အားလံုးဟာ အလႊဲလႊဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ႐ႈပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကိုေသခ်ာရွင္းေအာင္ ျပန္သံုးသပ္ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့၊ေအာ္..ငါဟာငါ့အိပ္မက္ေတြကို သစၥာေဖာက္မိေနၿပီဆိုတဲ့အေျဖ ကိုရခဲ့တဲ့။ ဒီအိပ္မက္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္မရွင္သန္ေနၿပီးခုလည္းကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ဒီအိပ္မက္ေတြကို သတ္မိေနၿပီ။ ဟင့္အင္းကြ်န္မအတြက္ ကြ်န္မ အိပ္မက္ေတြကသာ အေရးႀကီးဆံုးပါ။ ဘာမွသံုးစားလို႔မရတဲ့ ဒီႏွလံုးသား တစ္စံုေၾကာင့္ ကြ်န္မအိပ္မက္ေတြကို ကြ်န္မသစၥာ မေဖာက္ခ်င္ဘူး။ ဒါဆို သူ႔ကိုေရာ ကြ်န္မဆံုး႐ံႈးခံႏိုင္ရဲ့လား။ ဟင့္အင္း ကြ်န္မဆံုး႐ံႈးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဟင္ ဒါဆိုကြ်န္မအိပ္မက္ေတြကိုေရာ။ ဟာဘာေတြလည္းသူနဲ႔အိပ္မက္ အိပ္မက္နဲ႔သူ။ ကြ်န္မစိတ္႐ႈပ္လာၿပီ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္မအတၱေတြေၾကာင့္ သူနဲ႔ကြ်န္မ ေ၀းရေတာ့မယ္။

ကြ်န္မလိုအပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့သူ။ ကြ်န္မ အထီးက်န္ခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မအတြက္အၿမဲတမ္း ရွိေနခဲ့တဲ့သူ။ ကြ်န္မ ကသာသူလိုအပ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ သူ႔အနား ရွိမေနခဲ့တဲ့သူ။ ဂ႐ုစိုက္မႈဆိုတာ သူသာကြ်န္မ ကိုေပးခဲ့တဲ့အရာျဖစ္ၿပီး။ ကြ်န္မဘက္က လံုး၀မေပးႏိုင္ ခဲ့တဲ့အရာ ပါ။ ခုလည္း ကြ်န္မအတၱေတြကို ေ႐ွ႔တန္းတင္ၿပီး သူနဲ႔ေ၀းရဖို႔ကို ႀကံစည္ ေနျပန္ၿပီ။

နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၄နာရီ ထိုးခံနီးေနၿပီ။ မနက္အလုပ္သြားရဦးမယ္ေလ။ ေန႔သစ္တစ္ခုကို ျဇတ္သန္းႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္မအိပ္စက္အနား ယူရေတာ့မယ္။ အိပ္ေရးပ်က္တာ၊ စိတ္ေတြ႐ႈပ္တာတာပဲ အဖတ္တင္သြားတယ္။ တိက်တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုမခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခုလည္းမနက္အလုပ္ရွိလို႔အိပ္ရေတာ့မယ္။ သူ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ ေတာင္ အခ်ိန္ေတြကန္႔သတ္ထားသလို ၾကာၾကာေတာင္ စဥ္းစားပိုင္ခြင့္ မရွိတဲ့ ကြ်န္မ။ မ်က္စိေတြမွိတ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ အိပ္လို႔မရလည္းအိပ္ရေတာ့မွာပဲ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ျမင္လာတယ္။ ကြ်န္မအတၱေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်မိရင္ သူနဲ႔ကြ်န္မေ၀းရေတာ့မယ္။ သူနဲ႔မေ၀းႏိုင္ရင္လည္း ကြ်န္မအိပ္မက္ေတြကို ကြ်န္မ သတ္မိသလို ျဖစ္ေတာ့မယ္။ တိက်တဲ့ အေျဖတစ္ခုရမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့ အိပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။

မနက္ျဖန္ ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္လားလို႔သူေမးလာရင္လည္း မခ်စ္ဘူးလို႔လည္း မျငင္းရက္ ခ်စ္တယ္လို႔လည္း ၀င္မခံ ရဲေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္မဘက္ကလည္း ျပန္ေျဖရေတာ့မယ္ ‘‘လဲေသလိုက္’’ လို႔......

ခ်မ္းခ်မ္း

Read More...