မာသာထရီဆာ၏မိန္႔ခြန္း (၂)

မာသာထရီဆာ၏မိန္႔ခြန္း (၁) မွ အဆက္...

လူတစ္ေယာက္ဟာ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ေမတၱာအတြက္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး ေနတယ္ဆိုရင္ ဒီငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈဟာ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ ဆင္းရဲသား ေတြအတြက္လည္း ျဖစ္ရပါမယ္။ ကြ်န္မတို႔ဟာဒီလို ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ဒီငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးမႈဟာ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ အိမ္ေဂဟာအတြင္းမွာလည္း ရွိေနပါလိမ့္မယ္။

ကြ်န္မဟာအခြင့္အေရး တစ္ခုကိုဘယ္ေတာ့မွ လက္လြတ္မခံပါဘူး။ တစ္ခါကကြ်န္မ အိမ္တစ္အိမ္ကို အလည္အပတ္ေရာက္ရွိသြားခဲ့ ့ပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမိဘမ်ားနဲ႔ သားသမီးေတြ အစံုအညီရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့သူတို႔အားလံုးဟာအမႈမဲ့အမွတ္မဲ့သာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီကို ကြ်န္မေရာက္သြားတဲ့အခါမ်ာသူတို႔ အိမ္မွာ အစစအရာရာ ျပည့္စံုေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီ အရာ၀တၳဳေတြဟာ အင္မတန္လွပၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အားလံုးဟာ တံခါ္း၀ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါ တယ္။ သူတို႔အားလံုးရဲ့မ်က္ႏ်ာေတြဟာ ၿပံဳးမေနၾကပါဘူး။ ဒါနဲ႔ကြ်န္မကအတူပါလာတဲ့ သီလရွင္ကေလးကိုေမး လိုက္မိတယ္။ ဒါဟာဘယ္လိုေၾကာင့္လဲလို ေမးမိတာပါ။ အစစအရာရာ ျပည့္စံုႀကြယ္၀ေနၾကတဲ့ ဒီအိမ္ကအိမ္သူအိမ္သားေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္တံခါး၀ကို ၾကည့္ေနၾကတာလဲ၊ သူတို႔မ်က္ႏ်ာေတြဟာဘာ့ေၾကာင့္ ၿပံဳးမေနၾကတာလဲလို႔ ကြ်န္မက ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

ကြ်န္မဟာ လူေတြရဲ့ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို မၾကာခဏျမင္ဖူး ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ ရဖူးပါတယ္။ ကြ်န္မကဒီလိုေျပာၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့အတူပါလာတဲ့ သီလရွင္ကေလးက ‘‘ ဒီလိုျဖစ္ေန တာဟာ ေန႔တိုင္းလိုပါပဲ၊ သူတို႔စိတ္ထဲမွာသူတို႔ရဲ့ သားသမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ ဒီအိမ္ကိုအလည္ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေန တယ္။ သူတို႔ဟာ အဲဒီ သားသမီးေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတဲ့ အတြက္သူတို႔တစ္ေတြ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကမယ္ဆိုတာကိုစိတ္မခ်မ္း မသာျဖစ္ေနၾကပါတယ္ ’’ လို႔ သီလရွင္ကေလးကျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒါကိုစဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ ေမတၱာတရားဟာဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳး အေပၚမွာ တည္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈဟာ ကြ်န္မတို႔အိမ္ကို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေမတၱာတရားဟာ ခန္းေျခာက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္သူအိမ္သားေတြထဲမွာ ဒီလို အိမ္သားမ်ိဳးရွိေနတတ္ပါတယ္။ သူဟာအထီး က်န္ဆန္ေနၿပီး မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနတတ္ပါ တယ္။ သူဟာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနတတ္ၿပီး ဒီအျဖစ္မ်ိဳးဟာ လူတိုင္းအတြက္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ႀကံဳေတြ႕ေနပါတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ခုေခတ္လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မူယစ္ေဆး၀ါးသံုးစဲြေနၾကတယ္ဆိုတာ သိရလို႔ကြ်န္မတအံ့တၾသျဖစ္မိပါ တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရသလဲလို႔ ကြ်န္မ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္ရတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ကြ်န္မေတြ႕ရတဲ့အေျဖကေတာ့ ‘‘ သူတို႔မိသားစုေတြကသူတို႔ကိုလက္မခံၾကလို႔ ’’ ပါပဲ။ အေဖ နဲ႔အေမေတြမွာ အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းၿပီး သူတို႔ကို ဂရုစိုက္ဖို႔အခ်ိန္ မရၾကပါဘူး။ ငယ္ရြယ္တဲ့ မိဘႏွစ္ပါး ျဖစ္သူေတြဟာဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေအာင္ မအားမလပ္ၾကလို႔ သူတို႔ကေလးေတြဟာ လမ္းေတြေပၚ ေရာက္ၿပီး မျဖစ္သင့္တာေတြျဖစ္ကုန္ၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္မတို႔ဟာ အခု ေမတၱာပြားမ်ားၾကဖို႔ ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ကြ်န္မ ေျပာခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ေမတၱာတရားကိုပ်က္ျပားေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြပါပဲ။

ဆက္ရန္ရွိသည္.....