အိပ္မက္မ်ား၏ေစလိုရာ အပိုင္း(၁)

မ်က္လံုးေတြဖ်က္ခနဲပြင့္လာတယ္။ အိမ္မက္ေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးလာတာလားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကို ျပန္ေမး ၾကည့္တယ္။ ဘာေတြမက္လိုက္မွန္းေတာင္မသိလိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံ ကိုျပန္ၾကားေနရတုန္းပဲ.နာရီ၁ခ်က္ထိုးသံၾကား လိုက္ရတယ္။ ၾကားေနက် ဆိုေပမယ့္ ဒီညအတြက္ေတာ့ အရမ္း ေျခာက္ျခား ေနသလိုပဲ။ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေရတြက္ရင္း အိပ္လို႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ သြားၿပီျပန္အိပ္လို႔ မရ ေတာ့ဘူး။ ညေနစာလည္း မစားထားေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာဟာေနသလိုပဲ။ စားခ်င္စိတ္ကေတာ့ မရွိဘူး။ ေရတစ္ခြက္ ထေသာက္ လိုက္တယ္။ မ်က္လံုးေတြအိမ္အျပင္ဘက္ လသာေဆာင္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ၾကည့္စမ္းလသာေန တာပဲ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက လသာတာကို ကြ်န္မအရမ္း ႏွစ္သက္မိတယ္။ လမင္းႀကီးရဲ့အလင္းေရာင္ ေၾကာင့္ ညဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အရာေတြကို ၾကည့္ရတာ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဘာကိုၾကည္ႏူးမွန္းမသိ ၾကည္ႏူးမိ တယ္။ လသာရင္ၾကည္ႏူးတက္တဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေျခလွမ္းေတြ လသာေဆာင္ဘက္ဦးတည္သြားတယ္။


လန္႔ႏိုးလာ ကတည္းက ဘာကိုေၾကာက္မွန္းမသိကြ်န္မေၾကာက္လန္႔ေနတာ ခု ခ်ိန္ထိပဲ။ လွန္းထားတဲ့ အ၀တ္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က လက္ယက္လွန္းေခၚ ေနသ လိုပဲ။ အဆင္မေျပ ျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္မအေတြးထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မ ေခါင္းေတြ အရမ္း႐ႈပ္လာတယ္။ အဲေလာက္ထိ စိတ္႐ႈပ္မႈကို ကြ်န္မခံႏိုင္ေရ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မလုပ္သမွ် အရာ အားလံုးဟာ အလႊဲလႊဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ႐ႈပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကိုေသခ်ာရွင္းေအာင္ ျပန္သံုးသပ္ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့၊ေအာ္..ငါဟာငါ့အိပ္မက္ေတြကို သစၥာေဖာက္မိေနၿပီဆိုတဲ့အေျဖ ကိုရခဲ့တဲ့။ ဒီအိပ္မက္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္မရွင္သန္ေနၿပီးခုလည္းကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ဒီအိပ္မက္ေတြကို သတ္မိေနၿပီ။ ဟင့္အင္းကြ်န္မအတြက္ ကြ်န္မ အိပ္မက္ေတြကသာ အေရးႀကီးဆံုးပါ။ ဘာမွသံုးစားလို႔မရတဲ့ ဒီႏွလံုးသား တစ္စံုေၾကာင့္ ကြ်န္မအိပ္မက္ေတြကို ကြ်န္မသစၥာ မေဖာက္ခ်င္ဘူး။ ဒါဆို သူ႔ကိုေရာ ကြ်န္မဆံုး႐ံႈးခံႏိုင္ရဲ့လား။ ဟင့္အင္း ကြ်န္မဆံုး႐ံႈးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဟင္ ဒါဆိုကြ်န္မအိပ္မက္ေတြကိုေရာ။ ဟာဘာေတြလည္းသူနဲ႔အိပ္မက္ အိပ္မက္နဲ႔သူ။ ကြ်န္မစိတ္႐ႈပ္လာၿပီ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္မအတၱေတြေၾကာင့္ သူနဲ႔ကြ်န္မ ေ၀းရေတာ့မယ္။

ကြ်န္မလိုအပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့သူ။ ကြ်န္မ အထီးက်န္ခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မအတြက္အၿမဲတမ္း ရွိေနခဲ့တဲ့သူ။ ကြ်န္မ ကသာသူလိုအပ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ သူ႔အနား ရွိမေနခဲ့တဲ့သူ။ ဂ႐ုစိုက္မႈဆိုတာ သူသာကြ်န္မ ကိုေပးခဲ့တဲ့အရာျဖစ္ၿပီး။ ကြ်န္မဘက္က လံုး၀မေပးႏိုင္ ခဲ့တဲ့အရာ ပါ။ ခုလည္း ကြ်န္မအတၱေတြကို ေ႐ွ႔တန္းတင္ၿပီး သူနဲ႔ေ၀းရဖို႔ကို ႀကံစည္ ေနျပန္ၿပီ။

နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၄နာရီ ထိုးခံနီးေနၿပီ။ မနက္အလုပ္သြားရဦးမယ္ေလ။ ေန႔သစ္တစ္ခုကို ျဇတ္သန္းႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္မအိပ္စက္အနား ယူရေတာ့မယ္။ အိပ္ေရးပ်က္တာ၊ စိတ္ေတြ႐ႈပ္တာတာပဲ အဖတ္တင္သြားတယ္။ တိက်တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုမခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခုလည္းမနက္အလုပ္ရွိလို႔အိပ္ရေတာ့မယ္။ သူ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ ေတာင္ အခ်ိန္ေတြကန္႔သတ္ထားသလို ၾကာၾကာေတာင္ စဥ္းစားပိုင္ခြင့္ မရွိတဲ့ ကြ်န္မ။ မ်က္စိေတြမွိတ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ အိပ္လို႔မရလည္းအိပ္ရေတာ့မွာပဲ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ျမင္လာတယ္။ ကြ်န္မအတၱေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်မိရင္ သူနဲ႔ကြ်န္မေ၀းရေတာ့မယ္။ သူနဲ႔မေ၀းႏိုင္ရင္လည္း ကြ်န္မအိပ္မက္ေတြကို ကြ်န္မ သတ္မိသလို ျဖစ္ေတာ့မယ္။ တိက်တဲ့ အေျဖတစ္ခုရမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့ အိပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။

မနက္ျဖန္ ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္လားလို႔သူေမးလာရင္လည္း မခ်စ္ဘူးလို႔လည္း မျငင္းရက္ ခ်စ္တယ္လို႔လည္း ၀င္မခံ ရဲေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္မဘက္ကလည္း ျပန္ေျဖရေတာ့မယ္ ‘‘လဲေသလိုက္’’ လို႔......

ခ်မ္းခ်မ္း